Ճենապակյա պատմություն
Երեք կանայքս էլ՝ տատս, մայրս ու ես, ծնվել ենք սովետական միութան տարբեր ժամանակահատվածներում: 70-80 ականների ճամփորդությունների ընթացքում՝ ԳԴՌ, Լեհաստան, Ռուսաստան և այլն, տատս պարբերաբար ձեռք էր բերել սուրճի, թեյի, ճաշի սպասքի տեսականի: Դրանք պահում էր տեսանելի տեղում՝ պահարանների ապակեպատ դարակներում՝ անձեռնմխելի, բայց տեսանելի բոլորին: Դրանց միայն կարելի էր նայել, բայց օգտագործել՝ երբեք: Ինչ-որ հատուկ ու կարևոր օրվա համար էին երևի, որը կյանքում չի պատահում: Սպասքը այլևս ֆունկցիոնալ չէր, այն զգացողություններ ու մտքեր գեներացնող պատկեր էր, որը տատս խնամքով փոխանցեց մորս՝ իբրև կանացի ժառանգություն: Այս ծիսակարգը կրկնեց նաև մայրս՝ հոգատարությամբ փոխանցելով դրանք ինձ: Ճենապակյա սպասքը իմ տոհմի կանանց պատմությունն է՝ ինքնամերժման, դեֆիցիտի, անձնազոհության մասին, այն այլևս կիրառելի չէ, այն կարելի է միայն լուսանկարել:
History of porcelain
All the three women: my grandmother, mother and me, were born in different periods of Soviet Union. My grandmother used to buy an assortment of coffee, tea, and dinner table dishes during her trips in the 70s and 80s to the GDR, Poland, Russia, etc. She used to keep them in a visible place: on glass shelves in cupboards, untouched, but visible to everyone. They could only be looked at, but never used. Perhaps they were for some special and important day, the one that never happens in life. The dishes were no longer functional, but for her they were generating the feelings and thoughts that my grandmother carefully transferred to my mother as a feminine heirloom. My mother also repeated the same ritual carefully transferring the same feelings and thoughts to me. The porcelain dish is the history of the women of my lineage: a story about self-denial, deficiency, self-sacrifice. it is no longer applicable, it can only be photographed.
